وقتی که در نیزار زندگی می کرد، یک روز او را دید که از کنار آنجا می گذشت. همان یک نگاه کافی بود تا عاشق او شود... وقتی که رفت، ماتم گرفت که چگونه او را پیدا کند. آنقدر دعا و گریه کرد تا سرانجام یک روز او را دید… جرأت نکرد جلو برود. ایستاد تا او حرفی بزند. و او شروع کرد به خواندن قرآن. یکی دو آیه بیش تر نخوانده بود که دیگر طاقت نیاورد. به سوی او رفت و لبهایش را بوسید. «خیزران» را می گویم؛ همان نی معروف؛ عاشق «حسین» بود...
"بسم رب الحسین”
سقای تشنه را به آب دجله چه حاجت است
چون اشک برادر است به مشک چه حاجت است
جانا به تیر سه شعبه ای که به دست حرمله است
کاخر دمی بپرس که گلوی شش ماهه را چه حاجت است
ای نیزه ی بی حیا این تن من است
دیگر به جولان بر سر سردار بی سر چه حاجت است
اشک خوردیم و دگر زبان سوال نیست
در محضر حسین تمنا چه حاجت است
گر مقتل تو صفا و مروه ی دلم شده ست
چون روح تو در من است دگر به دویدن چه حاجت است
این روح زینب است که از فراق تو فارق شده است
دیگر به نیزه و سنان و خیزران چه حاجت است
"طفلی نمانده دگر در این گهواره ی صغیر
خود گو مادر بی طفل را گهواره چه حاجت است"
آن حنجری که رسول خدا بر ان بوسه می زدست
اکنون بگو که به بوسه ی خنجر چه حاجت است
یک کعب نی رسید و سرت را بغل گرفت
بی شک به طواف سم اسبان چه حاجت است
ارباب تویی و ما جیره خوار لطف تو
جانا بدان که وصل به تو عین حاجت است
ف.ک (مسافر)
27 رمضان 1433
درد دارد کربلا رفتن...
دردی به وسعت قامت خمیده ی زینب...
دردی به پهنای اشکهای صورت سیلی خورده ی سه ساله...
کاش می دانستم کربلا رفتن سخت تر از کربلا نرفتن است...
کاش می دانستم بین الحرمین دیدن دردش بیشتر از بین الحرمین ندیدن است
بغض خوردن و عشق بالا آوردن کار هر شبم شده...
صدای پای محرم می آید....
بوی ماتم به مشامم می رسد...
می ترسم....
نمی دانم این دل ضعیف و کوچکم بعد از کربلا طاقت شنیدن روضه های حسین را دارد؟؟؟؟؟
خدایا صبری عطا کن...